Hymn 196

John Newton (1725-1807)

The lamentation of a new-born soul

Job 40. 4​
O Lord, how vile am I,
Unholy and unclean!
How can I dare to venture nigh
With such a load of sin?

Is this polluted heart
A dwelling fit for thee?
Swarming, alas! in every part,
What evils do I see!

If I attempt to pray,
And lisp thy holy name;
My thoughts are hurried soon away,
I know not where I am.

If in thy word I look,
Such darkness fills my mind;
I only read a sealèd book,
And no relief can find.

Thy gospel oft I hear,
But hear it still in vain;
Without desire, or love, or fear,
I like a stone remain.

Myself can hardly bear
This wretched heart of mine!
How hateful, then, must it appear
To those pure eyes of thine!

And must I, then, indeed,
Sink in despair and die?
Fain would I hope that thou didst bleed
For such a wretch as I.

That blood which thou hast spilt,
That grace which is thy own,
Can cleanse the vilest sinner’s guilt,
And soften hearts of stone.

Low at thy feet I bow;
O pity and forgive!
Here will I lie, and wait till thou
Shalt bid me rise and live.

Het klaaglied van een wedergeboren ziel

Job 39:37​
​O Heere, ik ben zeer walgelijk, 
Onheilig en onrein! 
Hoe zou ik naderbij durven komen
Met zulk een last van zonden? 

Is dit onreine hart
Als woonplaats voor U geschikt? 
Ach, wat een boosheden zie ik
In elk deel daarvan krioelende! 

Wanneer ik tracht te bidden, 
En Uw heilige Naam stamel; 
Mijn gedachten vliegen spoedig weg, 
Dan vergeet ik dat ik in gebed ben.

Wanneer ik in Uw Woord lees, 
Vult dikke duisternis mijn gedachten; 
Ik lees alleen een verzegeld boek, 
En kan geen verlichting vinden. 

Menigmaal hoor ik Uw Evangelie, 
Maar ik luister nog steeds tevergeefs; 
Zonder begeerte, liefde of vreze, 
Blijf ik gelijk een steen. 

Zelf kan ik nauwelijks verdragen
Dit mijn ellendige hart! 
Hoe verfoeilijk moet het dan zijn
Voor Uw reine ogen!

Moet ik dan werkelijk wegzinken
In wanhoop, en sterven? 
Begerig hoop ik dat U bloedde
Voor zulk een ellendige als ik. 

Het bloed dat U gestort hebt, 
De genade die de Uwe is, 
Kan de schuld van de snoodste zondaar reinigen,
En stenen harten week maken.  

Laag aan Uw voeten buig ik; 
O, ontferm en vergeef! 
Hier zal ik liggen en wachten
Tot U mij zegt op te staan en te leven.
Vertaling: Pieter Zuidijk