Pelgrims zijn we, op weg naar Kanaän; Onze reis voert langs dit pad; We reizen rond in deze woestijn, Om de stad van onze God te bereiken.
En hier ontmoeten we elkaar als reizigers, Voordat we de velden daarboven bereiken, Om te zitten rond de voeten van onze Meester, En de wonderen van Zijn liefde te vertellen.
Dikwijls hebben we de storm zien opsteken; De wereld en de satan, de hel en de zonde, Leken als bergen te reiken tot aan de hemelen, Met nauwelijks een straaltje hoop ertussen.
Maar toch, zo dikwijls er moeilijkheden komen, Zendt onze Jezus een vervrolijkende lichtstraal; En die sterke arm zal ons naar huis geleiden, Die ons onderweg aldus beschermt.
Nog enkele dagen, of maanden, of jaren, Om in deze donkere woestijn te klagen; Nog enkele zuchten, nog enkele tranen, En we zullen de pijn vaarwel zeggen.
Vertaling: Ruth Pieterman
Berijming Wij, pelgrims op ons levenspad, Wij gaan naar Kanäan tot slot. Woestijn omringt ons pad totdat We komen in de stad van God.
Een reiziger spreekt op zijn weg Met hen die straks ook boven zijn En rondom Jezus staan. O, zeg Zijn liefdeswonder als refrein.
Vaak zag ik ons de storm ingaan; Met wereld, zonde, boze die Als bergen aan de hemel staan – Met weinig licht dat ik nog zie.
Maar juist in moeiten en in kruis, Zendt Jezus sprankjes licht en hoop; Zijn sterke arm brengt me naar huis, Geleidt, beschermt me waar ik loop.
Een dag, een maand, een jaar misschien In woeste duisternis met pijn; En nog een zucht, door tranen zien – Dan nooit meer klacht, maar bij Hem zijn.