Een brief van James Bourne (1773-1854)

Lieve W. B.

De laatste tijd ben ik heel erg bestreden en neerslachtig geweest. Alleen de Heere weet waarom u, samen met anderen, zo onophoudelijk in mijn gedachten bent en waarom ik zo veel voor jullie moet bidden. Ik weet niet of ik ooit weleens eerder zulke vloedgolven van verdriet en vrees gevoeld heb. Toen ik deze gevoelens had, leidde de Heere mij tijdens het lezen ’s ochtends tot deze woorden: Hij heeft machtigen van de tronen afgetrokken, en nederigen heeft Hij verhoogd. Hongerigen heeft Hij met goederen vervuld; en rijken heeft Hij ledig weggezonden. (Luk. 1: 52-53).

Dit heeft mij zeer bemoedigd en tijdens mijn meditatie kwamen de volgende woorden op een zoete wijze in mijn hart: Doch ik zou naar God zoeken, en tot God mijn aanspraak richten; Die grote dingen doet, die men niet doorzoeken kan; wonderen, die men niet tellen kan; Die den regen geeft op de aarde, en water zendt op de straten; Om de vernederden te stellen in het hoge; dat de rouwdragenden door heil verheven worden. Hij maakt te niet de gedachten der arglistigen; dat hun handen niet een ding uitrichten. Hij vangt de wijzen in hun arglistigheid; dat de raad der verdraaiden gestort wordt. Des daags ontmoeten zij de duisternis, en gelijk des nachts tasten zij in den middag. Maar Hij verlost den behoeftige van het zwaard, van hun mond, en van de hand des sterken. Zo is voor den arme verwachting; en de boosheid stopt haar mond toe. (Job 5: 8- 16).

Psalm 107 was ook tot grote bemoediging voor mij. De woorden: Maar Hij brengt den nooddruftige uit de verdrukking in een hoog vertrek (..) De oprechten zien het, en zijn verblijd werden zo onuitsprekelijk en persoonlijk toegepast, dat die mij uitermate vertroostten met een zoet gevoel van de liefde, goedertierenheid en zorg des Heeren. Het laatste vers was de kroon op het geheel. Dit vers toonde mij de onuitsprekelijke liefde van Christus tot Zijn bestreden volk. Dit vers toonde dat ik één van dat volk ben. Toen ik over deze hemelse uitstorting van Christus’ eeuwige liefde nadacht, Die mij zo helder uit mijn verdriet verlost heeft, werden deze woorden vriendelijk in mijn hart gefluisterd: Is er een smart gelijk het Mijne? (vgl. Klaagl. 1: 12). In deze woorden hoorde ik de stem mijns Liefsten, om mijn verdriet te dempen. Hij wilde mij op het hart drukken dat mijn zonden Zijn smart hadden veroorzaakt. Het was nodig dat ik mijzelf zou vernederen. Hij wilde mij leren dat ik alleen op Zijn soevereine genade moet zien, die mij bezocht heeft in zo’n ellendige toestand. Het werkte berouw en goddelijke droefheid en ik voelde een onuitsprekelijke tederheid ten opzichte van Hem. En dat terwijl ik ertoe geleid werd om mij net als Job te verfoeien en berouw te hebben in stof en as. Ik weet niet of ik ooit weleens eerder zo’n zoet teken heb ontvangen. Maar mijn veranderingen [van toestand] zijn er vele. Vanuit alle hoeken kwamen er zaken op, die de er de oorzaak van waren dat de wolken zich samenpakten. Zo dreigde er weer een nieuwe storm aan te komen. Toen echter de avond kwam, werd ik, naar ik meen door de Heere, tot deze woorden geleid om deze morgen te lezen: En de hand des Heeren was met hem. (Luk. 1: 66). Ik kreeg eerst een gezicht op Samuel toen hij nog jong was. De hand des Heeren was met hem en leidde hem door al zijn moeilijkheden heen. Toen dacht ik na over David, toen hij voor het eerst aan Saul werd voorgesteld. Hoe de hand des Heeren met hem was en hem door al zijn moeilijkheden heen leidde. De geschiedenis van Jozef laat ons ook zien dat Gods macht boven alle dingen staat. Jakob werd, hoewel hij buiten de deur gezet werd, toch beschermd en bewaard, zodat hij na twintig jaar weggeweest te zijn weer terugkomt. Zijn goederen waren zeer vermenigvuldigd. Naomi zei dat zij niet meer Naomi genoemd moest worden, maar Mara, omdat de Heere haar grote bitterheid had aangedaan. Maar als je het einde van het boek Ruth leest, dan zie je dat de hand des Heeren ten goede van Zijn volk is geweest.

Ik zag dat Psalm 89 een zoete sleutel voor mijn tekst was: Gij hebt een arm met macht; Uw hand is sterk, Uw rechterhand is hoog. Gerechtigheid en gericht zijn de vastigheid Uws troons; goedertierenheid en waarheid gaan voor Uw aanschijn henen. (vers 14-15). De hand des Heeren kan opgemerkt worden als God kennis van de zaligheid geeft door de vergiffenis van de zonden. Wij kunnen ons amper indenken dat het mogelijk is dat wij ooit zo’n gelukkige dag zullen beleven. Toch brengt de hand des Heeren dit tot stand en dit laat ons zien dat het niet door kracht, noch door geweld, maar door de Geest gewerkt zal worden in het hart. Hij laat zien dat deze dierbare gift alleen gegeven wordt aan hen die in duisternis en schaduwen des doods gezeten zijn, opdat zulke arme schepselen als u en ik vrede zouden kunnen hebben.

Wat u ook moge denken, ik voelde werkelijk dat er geen grotere zondaar is dan ikzelf. Vanwege de diepe zelfverfoeiing die met dit gezicht gepaard ging, geloof ik dat het de Geest van God was, Die mij dit liet zien. Toen ik klaar was met lezen, ging ik naar mijn vriend Mr. Maddy en vertelde hem over mijn neergebogen toestand en over het verdriet waaronder ik gebukt ging. Hij probeerde mij op te vrolijken en zei: ‘Dit verdriet is ten goede.’ Ik was verplicht om mijn werk te doen en toen ik het Portman Square opliep, zei ik heel bedroefd: ‘Heere, is het waar wat mijn vriend gezegd heeft? Is datgene wat ik gevoeld heb, Uw werk? Bent U mij aan het verootmoedigen? Dit zei zei ik heel bedroefd en ik zei nog: ‘Zijn alle goede zaken die U mij beloofd hebt dan toch geen waarheid geweest?’ Ik voelde wel dat dit nauwelijks zo zou kunnen zijn, hoewel mijn vrees alweer gereed stond om aan deze gedachten toe te geven. Maar juist op dat moment werden deze woorden in mijn hart gefluisterd: Hij zal u verhogen te Zijner tijd (vgl. 1 Petr. 5: 6). Met deze woorden kreeg ik de allerzoetste terugkomst van Christus’ goedertierenheid die ik maar kan uitdrukken. Het deed mij smelten in tranen van berouw en dankbaarheid. Het liet mij mijzelf nog verwerpelijker voelen in mijn eigen ogen. Dit liet mij mijzelf veiliger voelen in de eeuwige liefde van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest dan ik ooit kan beschrijven. Mijn gedachten van lof en aanbidding erkenden zo snel als de bliksem de oneindige genade van de Heere. Hij heeft op de ellendige toestand van Zijn dienstknecht neergezien en Hij heeft mij laten zien dat ik in de wereld verdrukking zal hebben. Maar in Hem zal ik altijd een Vriend hebben.

Deze Vriend wil ik u van harte aanbevelen. Ik weet van uw vrees en ik weet zeker dat uw vrezen vermenigvuldigd zullen worden en dat u nog enige bittere pijnen in uw geweten zult hebben wanneer de dood en de hel zullen naderen. Ik vind deze vrezen overweldigend. Maar de hand des Heeren zal met u zijn en zal u ondersteunen en aan u bekend maken dat Hij voor ons een Hoorn van zaligheid heeft opgericht. Daarmee zal Hij al Zijn en onze vijanden aan de kant schuiven. Hij zal betonen dat, hoe verborgen of klein het begin ook moge zijn, Hij toch door Zijn macht en hand de hoofdsteen zal voortbrengen met toeroepingen: Genade, genade zij denzelven! (Zach. 4: 7). U zult natuurlijk zeggen: ‘Waarom vertelt u me dit allemaal?’ Ik vertel dit omdat ik zo onophoudelijk aan u denk in het gebed. Ik denk dat ik zulke tekenen ten goede gezien heb die met uw zaligheid gepaard gaan.

Uw liefhebbende vriend,

Londen, 14 februari 1842,
James Bourne.

Uit: Life and letters of James Bourne, Gospel Standard Trust Publications
Vertaling: Ruben Bolier