Een lofbetuiging

Brieven van George Thomas Congreve

Mijn lieve vriend, het is nu een lange tijd geleden sinds ik in staat geweest ben om u te schrijven. Ik zal echter de zoete ogenblikken niet vergeten, die ik besteed heb in het spreken met u. Zij zijn nu voorbij en weggegaan. Vijftien of zestien maanden geleden verwachtte ik niet meer dat ik het licht zou krijgen dat nodig was om mijn weg te bezien. Veel minder verwachtte ik dat ik nog in staat zou zijn om u te schrijven.

Wonders of grace to God belong;
Repeat His mercies in your song.

Wonderen van genade behoren aan God toe;
Zing steeds weer van Zijn genade in uw lied.

Nu kan ik mijn weg zien terwijl het licht lieflijk schijnt, hoewel ik nog niet genoeg kan zien om iemands gelaatstrekken te onderscheiden als zij mij voorbijlopen. Ik ken hen alleen maar aan hun stem, maar wat een genade is het dat ik nog kan zien! Een oog is geheel verduisterd en het andere oog is heel zwak en kan niet scherp zien. De ontsteking was heel heftig. Maar geloofd zij God: mijn geestelijke zicht wordt sterker en helderder en mijn latere dagen zijn meer gezegend dan mijn eerdere dagen. Zo geeft de Heere een zoete vergoeding voor het zicht wat Hij weggenomen heeft. Zo ziet u dat Hij de vertroostingen die ons het liefst zijn wegneemt, opdat Hij ons in plaats daarvan iets beters zal geven. Hij laat ons zien dat wij in de oven leren en de zegening verkrijgen die wij elders niet zouden kunnen krijgen en leren kennen. Hoe wijs, goed en genadig zijn alle handelingen van God met Zijn kinderen in de wildernis. Toch kunnen zij soms Zijn hand niet zien. Dan schijnen wij de zegen mis te lopen. Het is altijd door vele verdrukkingen geweest en dat zal ook zo blijven, totdat het laatste uitverkoren schip veilig aan zal komen in de haven van de eeuwige rust. Veilig bij Christus, om nooit meer te zondigen. Deze woorden vrolijken mijn hart vaak op. Zij brengen mijn hart in beweging en verwarmen mijn hart. Zo bemoedigde Paulus de oude kerken gewoonlijk in al hun verdrukkingen. Hij wees ze op de Heere. Zo bemoedigt de Heere ook vaak Zijn verdrukte, arme, vermoeide en verachte volgelingen. Moge de Heere zo ook steeds mijn vriend en mijzelf bemoedigen in al onze benauwdheid, verdrukking en verdriet. Moge Hij ons leren dat alles niet opgewogen kan worden tegen de heerlijkheid die in ons geopenbaard is. De geest is inderdaad gewillig, maar het vlees is zwak. Hij weet dat en wij weten het ook. Hij kan en zal met ons medelijden hebben en nog steeds met ons meevoelen. Wij weten dat het waar is dat Hij, in plaats van ons van Zijn tegenwoordigheid weg te schoppen, onze trage harten een weinig tot Hem beweegt om ons opnieuw en opnieuw te zegenen aan Zijn lieve voeten.

Uw geliefde in de Heere,

George Thomas Congreve.
Bedworth, 1 maart 1858.

Vertaling: Ruben Bolier