Cuschi, een getrouwe loper

Gerald D. Buss werd geboren op 5 februari 1949. Hij werd in januari 1977 uitgezonden om te prediken binnen de kerken gegroepeerd rond het blad “The Gospel Standard”. Vanaf januari 1980 is hij predikant van de “Old Baptist” Chapel te Chippenham, Engeland.
In “The Gospel Standard” van september 2014 staan enkele zeer lezenswaardige meditatieve gedachten van hem over Cuschi, een getrouwe bode, die tot David werd gezonden om hem mee te delen, dat zijn vijanden overwonnen waren en zijn zoon Absalom gedood was.


En Joab zeide tot Cuschi: Ga heen en zeg den koning aan, wat gij gezien hebt. En Cuschi boog zich voor Joab en liep heen (2 Samuël 18:21).

Cuschi verschijnt maar één keer in de geschiedenissen van de Heilige Schrift, maar die ene verschijning is een opmerkelijk voorbeeld van nederige gehoorzaamheid en laat ons een gezegend voorbeeld na van wat Paulus zegt in 1 Thess. 1:3: Het werk des geloofs, en den arbeid der liefde, en de verdraagzaamheid der hoop.
De omstandigheden waren zowel van oordeel als van genade. Absalom, de zoon van David, was opgestaan tegen zijn vader en zocht door gewelddadige middelen de troon van hem te nemen. Dit alles was de kastijdende hand van God tegen David, zoals geprofeteerd door Gods dienstknecht Nathan, dat het zwaard niet zou wijken van zijn huis het overige van zijn dagen, vanwege zijn zonde met Bathséba. Ondanks Davids dringende verzoek om zachtheid te betonen, had Joab het einde van Absalom verhaast, daar hij bleef hangen met zijn haar - zijn trots en heerlijkheid - aan een eikenboom. Dus in genade werd de overwinning over Davids vijanden verkregen, maar in oordeel ten koste van het verlies van Absalom uit Davids huiselijke kring, en oneindig meer ernstig, het verlies van zijn onsterfelijke ziel. Geen wonder dat David weeklaagde met die aangrijpende kreet: Mijn zoon Absalom, mijn zoon, mijn zoon Absalom! Och, dat ik, ik voor u gestorven ware, Absalom, mijn zoon, mijn zoon (2 Sam. 18:33)! Hoe anders was zijn treuren om het kind, dat op een kwade wijze ontvangen was, van wie hij zei toen het stierf: Ik zal wel tot hem gaan, maar hij zal tot mij niet wederkomen (2 Sam. 12:23).

Het viel Cuschi ten deel, gezonden door Joab, deze boodschap over te brengen tot koning David. Ahimáäz smeekte om te mogen gaan en uiteindelijk overreedde hij Joab om hem ook heen te laten lopen. Lopende de weg van het vlakke veld, liep hij Cuschi voorbij, die een meer rechtstreekse weg genomen had, die niettemin een weg was van heuvels en valleien. Ahimáäz werd echter gezegd dat hij terzijde moest gaan staan, omdat hij geen volledige kennis had van de omstandigheden die de overwinning gebracht hadden voor Davids mannen. Het was Cuschi die de autoriteit had, omdat hij getuige was geweest van wat er gebeurd was, om David de waarheid te vertellen. Hoe herinnert dit ons eraan, dat Gods dienstknechten moeten spreken van zaken die zij gesmaakt, getast en gevoeld hebben van de dingen van God! Deze lessen, die de Evangeliedienaar toerusten, worden niet geleerd in de weg van het vlakke veld, maar op de weg door de heuvels en valleien, waardoor meer geleerd wordt van “Hem, Dien onze ziel liefheeft”.

Het zenden van Cuschi plaatst ons voor vijf belangrijke lessen voor ware navolgers van Christus.

Ten eerste, Cuschi ontving een opdracht om te gaan
Of wij nu Evangeliedienaren zijn of niet, wij hebben de goedkeuring van de Heere nodig voor elk pad waarin wij ons mogen begeven. Als ons dit ontbreekt, kunnen wij niet verwachten dat de Heere het voorspoedig maakt. Cuschi ontving een rechtstreeks bevel, dat hij vlug gehoorzaamde. Als hij die niet ontvangen had, zou het een daad van aanmatiging zijn geweest. De voorname toetssteen die wij bij al onze wegen hebben aan te leggen, is om te gaan naar het onfeilbare Woord van God, en als het paslood langs onze motieven en daden gehouden wordt, zal het waarneembaar zijn of het pad waarin wij ons voornemen te begeven, overeenkomstig Gods wil is of niet. Vervolgens, wij hebben de Heilige Geest nodig met onze geest te zijn, opdat wij het niet in onze eigen kracht ondernemen. Daarom is het, waarom Mozes tot de Heere zei: Indien Uw aangezicht niet medegaan zal, doe ons vanhier niet optrekken (Ex. 33:15). Hoe ernstig bidt de psalmist in Psalm 139:23-24: Doorgrond mij, o God, en ken mijn hart; beproef mij en ken mijn gedachten. En zie of bij mij een schadelijke weg zij; en leid mij op den eeuwigen weg.

Ten tweede, Cuschi moest de koning vertellen wat hij gezien had
Met andere woorden, hij moest handelen als een ware en getrouwe getuige voor David. Dit was geen eenvoudige opdracht, want hij wist hoe David Joab gelast had om zachtjes te handelen met Absalom. Om de boodschap van de dood van de zoon van de koning te brengen, hoewel de overwinning was gegeven, was een zware last voor deze getrouwe man. Gods dienstknechten hebben de gehele raad Gods te verklaren, hoe geliefd of hoe de boodschap anders ook moge zijn. Het Woord is een last voor Gods dienstknechten. Deze last zal alleen licht worden als zij het zaad uit hun zaademmer daar werpen, waar God hen ook zenden moge.
Op een andere wijze, hoe gezegend is het voor Gods kinderen als zij aan anderen kunnen verhalen, bijzonder aan Zijn volk, wat zij gezien hebben: wat zij gezien hebben van hun zondaarsbestaan; wat zij gezien hebben van een dierbare Christus; wat zij gezien hebben van het kruis en het bloed van Hem, Die daar hing te bloeden voor zondaren.

Dan zal ik aan zondaren vertellen rondom,
Welk een dierbare Zaligmaker ik gevonden heb;
Ik zal wijzen op Uw verzoenend bloed,
En zeggen: ‘Zie, de weg Gods’.

Ten derde, Cuschi trad in deze weg van diepe ootmoed
En Cuschi boog zich. Hier werd niet alleen maar een uitwendig neerbuigen van het lichaam gevonden, maar een ware vernedering van zichzelf, zonder twijfel gevoelend de grote last die nu op hem gelegd werd, en zijn onwaardigheid om deze roeping op zich te nemen. Als God iemand gebruikt in Zijn dienst, zal Hij hen op de een of andere wijze ootmoed leren. De zaak die Gods dienstknechten en Zijn volk zo vaak hinderen is hoogmoed. Daarom is het, waarom Paulus een doorn in het vlees had; waarom Petrus op de zeef van de satan moest gaan; waarom Jozef haat, slavernij, onrechtvaardigheid en gevangenschap moest verdragen voordat de raad des Heeren voor hem aan het licht kwam. Het voorbeeld bij uitstek wordt ons uiteengezet in de woorden van Paulus aangaande de reine en heilige Zoon van God in onze natuur, in Wie er geen zondige hoogmoed was: Hij heeft Zichzelven vernederd, gehoorzaam geworden zijnde tot den dood, ja, den dood des kruises (Filipp. 2:8).

Ten vierde, Cuschi liep
Hier is een voorbeeld van genadige ijver. Geen ijver zonder verstand, maar een ijver aangestoken door de liefde tot de zaak van God toentertijd, en tot de koning die God verordineerd had om over hen te regeren. Het was geen tijd voor talmen of uitstel. Cuschi had het bevel ontvangen en de boodschap die hij brengen moest, dus moest hij gehoorzamen met dezelfde woorden die David jaren tevoren gebruikte tijdens een andere beproeving: Dewijl de zaak des konings haastig was (1 Sam. 21:8). Er is een tijd om te wachten en er is een tijd om te gaan. Beide tijden zijn in de hand des Heeren en zij die op Zijn hand wachten in ootmoedig geloof, zullen niet overgegeven worden om iets te doen voor Zijn tijd of erna. David moest lang wachten op zijn troon, maar uiteindelijk werd zij hem gegeven zoals door God beloofd was. Maar wanneer de beletselen door God waren weggenomen, die, naar Zijn soevereine raad, in de weg gelaten waren, toen wist David dat het de rechte tijd was om de troon te nemen.

Ten slotte, hoe getrouw was deze goede man, Cuschi!
Vriendelijk en teer deelde hij de wachtende koning het nieuws van de overwinning en het verlies mee, en zonder twijfel was hij diep bewogen om de droevige en ernstige klacht van de koning te horen over zijn zoon Absalom. Wij lezen niets meer over hem op de bladzijden van de Schrift, maar zijn voorbeeld is gebleven tot op de huidige dag, evenals van degenen die zeiden: Naar alles wat mijn heer de koning verkiezen zal, zie, hier zijn uw knechten (2 Sam. 15:15). Moge God ons een even dierbaar geloof en genade geven in welke weg waartoe Hij ons ook zou mogen roepen.

Uit: The Gospel Standard, september 2014.