De heiligheid is Uwen huize sierlijk

Gerald D. Buss werd geboren op 5 februari 1949. Hij werd in januari 1977 uitgezonden om te prediken. Sinds januari 1980 is hij predikant van de “Old Baptist” Chapel te Chippenham, Engeland.

Hoe geven wij uitdrukking aan onze eerbied als we naar de kerk, Gods huis gaan? Hoe hoort het vanbinnen in ons hart te zijn, hoe hoort ons gedrag, hoe onze kleding te zijn? Hierop gaf G.D. Buss het volgende antwoord.

Degenen die het meest van God geleerd zijn, zijn degenen die zich het meest bewust zijn van Zijn heiligheid, en zij die het meest in de dienst van God gebruikt zijn, zijn degenen die de diepste oefening hebben om heilig te zijn en niets te doen wat Zijn heilige majesteit zou beledigen.
Om maar een paar Schriftplaatsen te noemen: Jakob te Bethel; Mozes, die de schoenen van zijn voeten getrokken had, omdat de plaats waarop hij stond heilig land was; evenzo Jozua buiten Jericho; Jesaja in de tempel; Job in Gods tegenwoordigheid; Daniël, wiens sierlijkheid werd veranderd in een verderving1; en Johannes die op het eiland Patmos als dood aan de voeten van de Zoon des mensen viel. Dezen en vele anderen werden bevende gemaakt in Gods tegenwoordigheid en deze gewichtige ervaringen gaf hun een heilige vreze Gods voor de rest van hun dagen op aarde. Petrus spreekt over de heilige berg waar hij Christus zag, Die van gedaante veranderde.

Het is droevig dat in onze tijd, daar de Heilige Geest zo van ons is teruggetrokken, de bewustheid van Gods heiligheid bijna geheel is verloren en de eerbied voor Gods heilige Naam in Zijn voorhoven zeer is verminderd. Een van de tekenen van deze afname is de wijze waarop en de houding waarmee veel mensen naar Gods huis gaan.

Onze kerken zijn geen tempels in de betekenis als de tempel in Jeruzalem, maar als Gods volk samenkomt voor de eredienst, is Hij aanwezig, en zoals de steenachtige woestijn te Bethel, wordt het Gods huis, daarom zei Jakob: Hoe vreselijk is deze plaats! Dit is niet dan een huis Gods, en dit is de poort des hemels. God in de Persoon van Zijn Geest is aanwezig, en als zodanig dient Hij geëerbiedigd te worden evenzeer als Hij dit behoorde gedaan te worden in de tempel vanouds. Ook leren wij uit 1 Korinthe 11 dat de engelen aanwezig zijn in de eredienst en uit Jesaja 6 dat zij zich verootmoedigen in Gods tegenwoordigheid. Hoeveel te meer behoren wij, die zondaren zijn, te trachten om eerbiedig te zijn, zoals betamelijk is vanwege de tegenwoordigheid van de almachtige God in de eredienst!

Hoe deze eerbied getoond dient te worden? Ten eerste. We behoren te trachten een biddend2 hart te hebben. God is een Geest, en die Hem aanbidden, moeten Hem aanbidden in geest en waarheid. Want de Vader zoekt ook dezulken die Hem alzo aanbidden. Onze eerste en voorname behoefte als kerkgangers2 is de uitstorting en de inwoning van de Heilige Geest. Zonder Zijn genadige kracht en invloed zal er geen aanvaardbare aanbidding2 zijn voor de almachtige God.

Ten tweede. Ons gedrag in Gods huis behoort in overeenstemming te zijn met de beleden begeerte om God te aanbidden. Onnodig gebabbel in Gods huis is Hem onterend. Gewoonlijk te laat te komen is een kwade gewoonte. Ook, om er een gewoonte van te maken om in de laatste minuut, juist als de eredienst begint, naar binnen te stormen, als het gemakkelijk voorkomen had kunnen worden, alsof we op de een of andere wijze de Heere onze tijd misgunnen, is onterend voor Zijn heilige Naam. Het Woord van God waarschuwt ons aangaande het zich haasten tot Zijn tegenwoordigheid als een onbesuisd paard in de strijd3. Evenzo, om aan het einde van de dienst zich naar buiten te haasten zodra het ‘amen’ is uitgesproken, alsof we niet konden wachten om Zijn tegenwoordigheid te ontvluchten, is ongepast. Op zijn allerminst behoorden er enkele ogenblikken te zijn van overdenking alvorens tot de wereld terug te keren. Het is eveneens Godonterend om zich op de drempel bezig te houden met ijdel gebabbel, waardoor wij toelaten dat het zojuist gepredikte Woord uit onze gedachten gestolen wordt.

Ten derde. Onze kleding in het huis des Heeren behoort gepast te zijn met Zijn tegenwoordigheid. Als wij werkelijk verlangen om bekleed te zijn met Christus’ volmaakte gerechtigheid als onze bedekking in de dag van Zijn toorn, behoort de schoonheid van dat kleed weerspiegeld te worden in onze uitwendige manieren. Het is Godonterend voor zowel mannen als vrouwen om te komen zonder dat hun lichamen behoorlijk bedekt zijn. Laag uitgesneden jurken, minirokken, een ontbloot middenrif is ongepast waar men ook moge zijn, maar bijzonder in Gods huis. Wanneer de engelen hun aangezichten verbergen en hun voeten bedekken in Gods tegenwoordigheid, hoeveel te meer behoren arme zondaren zo te doen! Ook is het verkeerd om zich opzichtig te kleden in Gods huis alsof wij trachten de aandacht op ons te vestigen door onze kleding en trachten andere kerkgangers te overtreffen, of een punt te maken van onze sociale status terwijl bij God geen aanzien des persoons is. Het is eveneens verkeerd om in vrijetijdskleding te komen zoals dit een toenemende gewoonte is onder sommigen, alsof het geen verschil maakt om naar Gods huis te gaan of te gaan winkelen of naar het werk of naar een bezigheid in de vrijetijd.
Het maakt verschil als mensen geen kleding hebben om te dragen. We herinneren ons hoe enige jaren geleden, toen een vrouw tot wijlen dhr. Kinderman zei: “Neemt u mij mijn kleding niet kwalijk”, hij antwoordde: “Heeft u niets wat beter geschikt is?” Hij voegde er aan toe dat zij gewoonlijk een zeer arme, godzalige vrouw in de kerk van Manchester hadden, die een vreselijke jurk droeg – maar iedereen wist dat het de enige was die zij had en dat zij zich geen andere kon veroorloven.
J.C. Philpot noemt de beroering die gemaakt werd toen hij predikant werd te Stadhampton en met weekdiensten begon. Veel arme mensen, hongerig naar de waarheid, kwamen haastig rechtstreeks van hun werk naar Gods huis in hun werkkleding. En we denken aan de mijnwerkers uit Bristol die rechtstreeks van de mijn kwamen om Whitefield te horen prediken. Maar, vanzelf, dit was noodzakelijk en is zeer verschillend van de informele, oneerbiedige kleding die tegenwoordig zo vaak gezien wordt! Godzalige matigheid dient het sleutelwoord te zijn in Gods huis. Het is toch zeker niet teveel gevraagd door God om in Zijn voorhoven te komen op zulk een wijze om anderen te tonen dat dit het meest belangrijke deel van ons leven is en zich daarmee in overeenstemming te kleden?

U kunt tegenwerpen dat God het hart aanziet. Dat doet Hij zeer zeker, maar in 1 Korinthe 11, waar meer gezegd wordt over de Nieuwtestamentische eredienst dan ergens anders in de Schrift, wordt de apostel Paulus geleid door de Geest om te spreken over zulke praktische zaken als de hoofdbedekking van de vrouw, het feit dat haar haar duidelijk langer behoort te zijn dan van de man en niet geschoren, en daarvan afgeleid dat de man het haar duidelijk korter behoort te hebben dan de vrouw. En dit alles in verband met de eredienst in Zijn huis.
Sommigen hebben tegengeworpen dat, door zich speciaal te kleden voor Gods huis, wij anderen, die niet zo goed gekleed zijn, kunnen belemmeren om met ons naar de kerk te gaan. Het is waar dat van vele mensen, die van de straat in Gods huis komen, niet verwacht kan worden dat zij het belang van de heiligheid begrijpen die bij de eredienst hoort, en aan zulken moet begrip worden getoond. Maar waar de Heere het Woord zegent en de waarheid aan het hart heiligt, zal dit in iemands gedrag getoond worden. En zulken zullen de Godzalige voorbeelden navolgen van hen met wie zij begeren een te zijn in de eredienst. Maar wat, als er niet langer een voorbeeld gesteld wordt door de kerkgangers? Dan zullen de maatstaven vervallen, wereldse kleding volgen, gewoonlijk gepaard gaande met vleselijk gedrag in de eredienst, wat een bedroeven is van de Heilige Geest.

Moge de Heere ons de vermaning in gedachtenis doen houden: Zijt wakende, en versterk het overige, dat sterven zou; want Ik heb uw werken niet vol gevonden voor God.

[1] Daniël 10:8.
[2] In het Engels is het woord voor eredienst, kerkgaan en aanbidden steeds hetzelfde!
[3] Jeremía 8:6.

Uit: The Gospel Standard, oktober 2004.