Persoonlijke godsdienst

Wat een schoon verslag is dat van de blinde Bartiméüs (Markus 10:46-52)! En wat een duidelijke illustratie van wat persoonlijke godsdienst is!
Er was een menigte net buiten Jericho, een grote schare. Ongetwijfeld waren sommigen vrienden en volgelingen van de Heere Jezus, sommigen vijanden, en velen waren daar uit nieuwsgierigheid. Maar er was één man die anders was. Zijn geval was onmogelijk, dat niemand dan Jezus kon behandelen. Bartiméüs wist dat Hij dat kon, en hij hoopte dat Hij het wilde. Is dit geen toevlucht nemend geloof?
De tijd kwam dat Bartiméüs hoorde dat Jezus de Nazaréner “voorbijging”, maar hij wilde niet dat Jezus hem voorbijging. Daarom begon hij te roepen en te zeggen. Wanneer wij samenkomen voor de openbare eredienst gaat de Heere, in zekere zin, voorbij, maar met levende zielen is het persoonlijk: ga mij niet voorbij. We denken aan het oude gezang:

Zaligmaker, Zaligmaker,
Hoor naar mijn nederig geroep;
Wanneer Gij anderen roept,
Ga mij niet voorbij.

Meer lezen