Schriftgedeelte: Zacharía 4.

Ter gelegenheid van onze gedenkdag[1] zijn we samengekomen om te danken voor alle zegeningen van de Heere gedurende het afgelopen jaar, en om te bidden voor Zijn zegen in onze huizen, ons leven, onze gezinnen, onze omstandigheden en boven alles dat de genade van God onder ons mag regeren, hier in Gods kerk. Moge er die gemeenschappelijke geest des gebeds zijn, en als een van de broeders bidt, moge u dan in uw bank met hem meebidden. Luister niet alleen, bid met hen mee, zoals we ervan zingen:

Bid met hen mee.

Schriftgedeelte: Hoséa 14.

De laatste twee of drie keer bij de gebedssamenkomst heb ik een Schriftgedeelte vers voor vers behandeld. Welnu, vanavond zal de aanpak precies tegenovergesteld zijn. Wat mij betreft is er één woord in dit hoofdstuk dat helder en krachtig naar voren komt. Dit woord is in het gebed genoemd. Om dit woord is gebeden en dat is: dauw. Wat is heel onze godsdienst zonder dauw? Job zei, dat de dauw op zijn tak vernachtte[1]. Zonder hemelse dauw is onze godsdienst droog, dor en onvruchtbaar. Zonder hemelse dauw is onze prediking dood en slechts in de letter[2] . De oude predikers waren gewoon te spreken van de zoete, bedauwende invloed van de Heilige Geest. Nu, dat is het wat we begeren: kracht, zalving, smaak, dauw, en die komen alle gezamenlijk. Het is niet iets wat we kunnen bewerken. Het is iets wat neerkomt. Lezen we niet: Het is gelijk de dauw (…) die nederdaalt. Ziet u, het kwam neer. Het is gelijk de dauw van Hermon, en die nederdaalt op de bergen van Sion, want de HEERE gebiedt aldaar den zegen, en het leven tot in der eeuwigheid. Waar? Op de bergen van Sion. Dat is één antwoord. Waar? Een ander antwoord is: daar waar de dauw nederdaalt. “Hij glimlacht, en mijn troost vloeit over; Zijn genade zal als de dauw nederdalen.”