Een bemoedigende Psalm

Hier klikken om te bewerken.

Schriftgedeelte: Psalm 102.

Deze Psalm heeft een enigszins droevig opschrift: Een gebed des verdrukten, als hij overstelpt is, en zijn klacht uitstort voor het aangezicht des HEEREN. Het is een enigszins droevig opschrift en u bemerkt dat de Psalmist een nogal sterke taal gebruikt aangaande zijn droevig geval. Maar werkelijk, dit is een bemoedigende Psalm. Wij lazen eens: Doch David sterkte zich. Waarin? In den HEERE zijn God.

Hier zijn enkele liefelijke punten ter bemoediging van een zondaar. Een ervan is de onveranderlijkheid des Heeren. In welke plek, in welke plaats u bent, in welke omstandigheid, in welke benauwdheid u mag komen, de Heere is Dezelfde. Nu, dit is onveranderlijkheid. Geen verandering, noch schaduw van omkering. Dat is onveranderlijkheid. Zijn barmhartigheid, Zijn liefde, de waardij van Zijn grote verzoening is altijd hetzelfde – dat is onveranderlijkheid. Hier hebben wij deze treffende tegenstelling: de hemelen, de aarde, de schepping, het werk van Gods handen - die zullen vergaan, maar Gij zult staande blijven. De meest duurzame van de aardse dingen, die zullen vergaan, maar Gij zult staande blijven, en zij alle zullen als een kleed verouden, Gij zult ze veranderen als een gewaad, en zij zullen veranderd zijn.  Maar Gij zijt Dezelfde, en Uw jaren zullen niet geëindigd worden. Dit is een liefelijk en bemoedigend punt want de Heere is Dezelfde, hoe ook uw gevoelens zijn.

Onveranderlijk is Zijn liefde,
Hoe ook mijn gemoedsgesteldheid is,
Zijn liefhebbend hart is steeds,
Eeuwig dezelfde.

Welnu, dat is onveranderlijkheid, en hier zegt de Heere ons hoedanig Hij is: onveranderlijk.

U herinnert zich wellicht hoe John Kershaw vertelt hoe dat hij in zijn grote nood zich in het verborgene begaf voor de Heere, om de Heere te vertellen hoedanig hij was en zijn benauwdheden, een zeer treurig verhaal, en plotseling, zei hij, “stopte de Heere mij Hem te zeggen hoedanig ik was en begon Hij wederkerig te zeggen hoedanig Hij was”. Ik, de HEERE - niet een mens – maar Ik de HEERE, word niet veranderd; daarom zijt gij, o kinderen Jakobs, niet verteerd.

Het is een bemoedigende Psalm hoewel het een droevig opschrift en droevig begin heeft. En verbonden met deze Goddelijke onveranderlijkheid is dit punt: dat in elke eeuw, in elk geslacht er een Goddelijk zaad zal zijn doorgaande tot aan het einde der tijden. Hier herinnert de Heere ons er aan. In de eerste plaats vinden we het in vers 13 - de gedachtenis aan de Heere zal voortduren van geslacht tot geslacht. Dat wil zeggen, dat er in elk geslacht een volk zal zijn dat aan de Heere gedenkt, en dat er in elk geslacht een volk zal zijn waaraan de Heere gedenkt. Zo zal Ik toch u niet vergeten. Zie, Ik heb u in de beide handpalmen gegraveerd; uw muren zijn steeds vóór Mij.

Dan het 19e vers: Dat zal beschreven worden voor het navolgende geslacht; en het volk dat geschapen zal worden, zal den HEERE loven. Nu, hier vinden we Goddelijke besluiten; hier vinden wij Goddelijke bedoelingen, verkiezende liefde, verkiezende begunstigingen. Er zou een geslacht komen en er was een volk dat nog niet geschapen was en, daar deze Psalm drieduizend jaar geleden geschreven is, miljoenen van hen die begrepen zijn in vers 19, zijn gekomen en zijn geschapen en de belofte is vervuld: zij hebben de Heere geloofd. Het zal genade zijn om onder hen gevonden te worden.

Vervolgens in het laatste vers: De kinderen Uwer knechten zullen wonen, en hun zaad zal voor Uw aangezicht bevestigd worden.

Maar er is in het bijzonder een punt tot bemoediging van het volk van God. Op twee plaatsen in deze Psalm is er, wat ik (bij gebrek aan een betere uitdrukking) zou willen noemen, een “verbazingwekkende combinatie”, en daarin is een heerlijke openbaring van Gods neerdaling. Nu, het eerste is dit. Wij lezen van deze grote God, deze almachtige God, Die in gedachtenis zal blijven door alle geslachten, deze onveranderlijke God, en dan vinden wij deze belofte: “Hij zal verschijnen in Zijn heerlijkheid[1]”. Welnu, bedenk dit: deze grote God verschijnt niet slechts maar verschijnt in al Zijn heerlijkheid. Misschien begint u zich af te vragen: wat is deze heerlijke verschijning van God in al Zijn heerlijkheid? U kunt aan verschillende zaken denken: hoe Hij Zijn vijanden ten val bracht en u denkt aan de wonderen van de opstanding, maar het is niets van dit alles. De Heilige Geest verklaart ons wat het betekent, wanneer deze grote God in Zijn heerlijkheid verschijnt. Het is dit: dat Hij Zich gewend zal hebben tot het gebed desgenen die gans ontbloot is, en niet versmaad hebben hunlieder gebed. Nu, dit is het als deze grote God in Zijn heerlijkheid verschijnt. Ik denk dat, als ons een vel papier gegeven was en gezegd werd te verklaren wat het wil zeggen wanneer God verschijnt in Zijn heerlijkheid, niemand hieraan gedacht zou hebben noch dit geschreven zou durven hebben, maar de Heilige Geest heeft het geschreven. Dit betekent het, als God verschijnt in Zijn heerlijkheid. God heeft meer heerlijkheid in het Zich te wenden tot het gebed desgenen die gans ontbloot zijn, dan dat Hij had in de schepping van de wereld! Dat is het wat ik bedoel bij deze enigszins “verbazingwekkende combinatie” - een grote God, en dan wordt ons gezegd dat deze grote God in Zijn heerlijkheid verschijnt - maar dit is het wat er aan verbonden is: Hij Zich gewend zal hebben tot het gebed desgenen die gans ontbloot is - degenen die niets hebben, die in hun hart zien en zeggen:

Voorzeker, zij kunnen nauwelijks slechter zijn
Die nooit Uw naam gekend hebben.

En de Heere zal Zich wenden tot hun gebed en dat niet versmaden. Als mensen ons sommige van onze gebeden hoorden bidden, zij zouden ons versmaden, en soms verachten wij onze eigen gebeden, maar gezegend zij God, Hij doet dat niet. Als Hij in Zijn heerlijkheid verschijnt, wendt Hij zich tot het gebed desgenen die gans ontbloot is; Hij zal hun gebed niet versmaden.

Nog slechts een woord over een andere zaak die ik een opmerkelijke combinatie zou willen noemen. Wij lezen waar deze grote God is: Hij is in de hoogte Zijns heiligdoms, en wij lezen dat deze grote God neerziet, en wij weten van waaruit Hij neerziet: vanuit de hemel. Welnu, hier is God in al Zijn grootheid in de hemel, in de hoogte Zijns heiligdoms, en Hij verwaardigt Zich nederwaarts te zien. En dan? Om het zuchten der gevangenen te horen, om los te maken de kinderen des doods. Welnu, dat is het wat ik bedoel met deze “verbazingwekkende combinatie”. Een openbaring van de grote God in de hoogte Zijns heiligdoms. Wat doet Hij? Hij heerst oppermachtig, Hij zit op de troon. Ja, maar de Heilige Geest zegt dat Hij in de hoogte Zijns heiligdoms nederziet, en waar ziet Hij naar? Niet naar het grote gebeuren op de aarde. Hij ziet uit om te zien of Hij het zuchten van arme gevangene kan horen en of Hij iemand kan vinden die, naar zijn eigen gevoelen, een kind des doods is. Hij verhoort de ene; Hij stelt de andere in vrijheid.

[1] Naar de Engelse vertaling

Uit: Saturday Evening Meditations, B.A. Ramsbottom.