Nicodémus

Schriftgedeelte: Johannes 3 vers 1-15; 7 vers 45-53; 19 vers 38-42

Dit zijn de drie keren, de enige keren, dat Nicodémus in het Woord van God genoemd wordt. Van deze drie gelegenheden is gesproken als van de duisternis, de schemering, het middaguur. Ik geloof dat Nicodémus een kind van God was en nu in de hemel tot lof van de Verlosser zingt. Maar wat een opvallende tegenstelling tussen Johannes 3 en Johannes 4! In het vierde hoofdstuk van Johannes vinden we die zondige vrouw, de Samaritaanse vrouw, en de Goddelijke beschikking daar de Heere door Samaría moest gaan. Hij ontmoette haar bij de fontein van Sichar en in enkele ogenblikken was zij overtuigd van zonde, opgericht tot een liefelijke hoop en gezegend met de volle zekerheid des geloofs en had zij een even duidelijke openbaring van Christus als ieder ander in al de Evangeliën.

Nicodémus leek juist het tegendeel te zijn. De Heere ontmoette hem. Hij kwam ‘s nachts heimelijk tot Jezus, en ik geloof dat er een zaad in het hart van Nicodémus gezaaid was; dat de nieuwe geboorte plaatsgevonden had. Maar wij zien geen enkele verzekering, geen enkele openbaring van Christus, geen enkel duidelijk getuigenis. Nu, God is soeverein. Er zijn sommigen die vijftig jaar op de weg zijn en zij gevoelen dat zij het niet verkregen hebben, en de Heere neemt een jong iemand en in één nacht is hij ertoe gebracht Hem te kennen en is een heel eind vooruit op de oude heilige. Nu, dit is de verborgen soevereiniteit van God. Maar inderdaad, de Heere zei het tegen Nicodémus. De wind blaast waarheen hij wil, en gij… weet niet vanwaar hij komt en waar hij heengaat - soms van het zuiden, soms van het noorden, soms koud, soms warm, soms een zachte koelte, soms een orkaan. De wind blaast waarheen hij wil…; alzo is een iegelijk die uit den Geest geboren is. Ik ben van mening dat er velen als Nicodémus zijn, die een klein begin had.

Maar er was één ding in de godsdienst van Nicodémus en dat was echtheid, en toen het op de proef gesteld werd, bleek de echtheid van zijn godsdienst. Nicodémus bezat de vreze Gods, en de vreze Gods in hoofdstuk 7 deed hem de enige in het joodse Sanhedrin zijn die een woord ten gunste van Jezus sprak. Dat is het gevolg van de vreze Gods. Ik weet dat hij niet veel zei, maar u moet bedenken wie die man was en wat een waagstuk het was om op te staan tegen het gehele Sanhedrin, inderdaad het joodse parlement, en hen tegen te spreken.

U ziet het bijzonder in dit 19e hoofdstuk: de vreze Gods werkende door de liefde. Hij kon het niet verdragen dat de Verlosser nog verder zou worden onteerd. En wat aangaande zijn eigen leven, zijn eigen reputatie, zijn eigen eer, zijn eigen welvaart? Wel, hij is gewillig om van dit alles afstand te doen. Er was iets heel wezenlijks in de godsdienst van Nicodémus. Toen hij zo ver gevorderd was als in Johannes 19, gezien hebbende dat Jezus stierf, beseffende iets van de zaak, kon hij de twee grote vragen beantwoorden. U zegt, wat zijn die? Eén is deze: Wat dunkt u van de Christus? Wij lezen hier niet dat Nicodémus iets gezegd heeft, maar hij sprak met zijn voeten en hij getuigde ervan hoe hij over Christus dacht.

Nicodémus moet bijna wankelend naar het graf zijn gegaan onder het gewicht van de specerijen die hij meebracht. U moet bedenken - omtrent honderd ponden gewicht - zo zwaar als een zak aardappelen en uitermate kostbaar. Waarom? De lieve man moet bijna alles wat hij had besteed hebben. Ongeloof begrijpt dit niet, en vleselijk verstand kan het net zo min begrijpen als Judas Maria begrijpen kon. Hij zei: Waartoe dit verlies? Een kind van God houdt het niet voor verlies; liefde rekent het niet voor verlies.

En de andere vraag: Hebt gij Mij lief? O, de liefde die zijn hart vervulde, overvloeiende liefde. Dit gezang is er een liefelijke uitleg van:

Wanneer zal Uw liefde omhelzen
Dit hart om Uw eigendom te zijn?

Welnu, het hart van Nicodémus behoorde de Heere toe en het vloeide over van Goddelijke liefde.

Er zijn vele dingen hier om voor te bidden. Eén is dit: daar wij Nicodémus in verband brengen met de wedergeboorte, wat een noodzaak dan tot gebed dat zondaren in ons midden wedergeboren mochten worden. Totdat zij wedergeboren zijn, zijn zij in een verloren, omkomende staat. Wat ook een noodzaak om te bidden dat onze bewijzen, dat wij wedergeboren zijn, dat het eeuwige leven onze is, mogen worden opgeklaard. En wat een noodzaak om te bidden dat de prediking van het Woord door God gebruikt mag worden, dat zondaren erdoor aangeraakt en eraan onderworpen mogen worden, dat zij het ingeplante Woord mogen ontvangen, dat bekwaam is om hun zielen te zaligen. En wat een noodzaak om te bidden om deze heilige ijver, deze heilige vrijmoedigheid.

Gedurende de dag kunt u de sterren niet zien, maar wanneer de nacht komt, hoe schoon verschijnen zij! Nicodémus was een van deze sterren en hij verscheen niet eerder dan toen het nacht was. O die donkere nacht, toen de Verlosser gekruisigd en begraven was! Toen begonnen de sterren tevoorschijn te komen en schenen zo lieflijk, zo schoon - Nicodémus was een van hen.

Welnu, het is ons nodig te bidden dat de Heere Zijn verborgenen lieflijk wil omhelzen en te voorschijn brengen en vervolgens, wat een noodzaak te bidden om iets van deze geest - deze geest die overvloeit van liefde, deze liefde die vele wateren niet kunnen uitblussen, deze geest die de kosten niet rekent, deze geest die gewillig is om alles te verlaten om Jezus wil.

Uit: Saturday Evening Meditations, B.A. Ramsbottom.