Petrus’ val en herstel

Schriftgedeelte: Lukas 22 vers 31-34 en 54-62.

Ik veronderstel dat dit de oorsprong is om een weerhaan op de torenspits te hebben. Vele eeuwen geleden was een predikant zo van streek over zijn goddeloze gemeente, dat hij tot hen predikte over Petrus en een haan plaatste op de torenspits zodat, wanneer zij het zagen, zij gedachtig mochten zijn aan Petrus’ zonde en Petrus’ berouw. Ik kende een godzalig man die vele, vele jaren geleden werkzaamheden had over de doop, en sabbat op sabbat ‘s morgens, scheen hij liefelijk ondersteund te worden. ’s Middags spraken de predikanten altijd over de inzettingen van het Evangelie en voelde hij zich schuldig, maar toch ondernam hij niets. Op een middag van de dag des Heeren, toen de predikant over de doop sprak, hoorde hij duidelijk een haan kraaien en het kwam zo op hem af: u bent net zo slecht als Petrus; u verloochent uw Heere en Meester. Toen durfde hij[1].

Als u door de Heere onderwezen bent, zult u Petrus niet veroordelen. De bedoelingen van Petrus waren goed, maar Petrus had nog niet de diepten van zijn gevallen natuur en zwakheid geleerd. U zult Petrus niet veroordelen; u zult dit moeten belijden:

Zou het ooit kunnen gebeuren,
Dat schapen van Christus mochten afvallen,
Mijn wispelturige, zwakke ziel, helaas!
Zou duizendmaal per dag vallen.

We blijven alleen staande als we bewaard worden. Welnu, dan zult u Petrus niet veroordelen. Vaak heb ik mensen horen verwijzen naar Petrus’ volgen van verre en zij hebben Petrus erom veroordeeld. Nu, dat doe ik niet. Ik weet dat de Heere van verre te volgen, op een geestelijke wijze, zonde is, maar Petrus was de enige van Zijn discipelen die uiteindelijke Hem trachtte te volgen. We durven Petrus hier niet te veroordelen voor zijn volgen van verre. Het was door de overheersing van de liefde dat hij uiteindelijk volgde. Petrus had Zijn Heere en Meester zeer lief, maar hij viel, en deze dingen zijn geschreven als ontzagwekkende bakens voor ons op dewelke de einden der eeuwen gekomen zijn. Zo dan, die meent te staan, zie toe dat hij niet valle. Laat ons heel duidelijk zijn: als u in verleiding wordt gebracht, zult u vallen, tenzij de Heere u bewaart. Het is genade als u dat weet en voortdurend moet bidden: Houdende mijn gangen in Uw sporen, opdat mijn voetstappen niet zouden wankelen. Het is genade als u besloten bent in het gebed van de Verlosser: Maar Ik heb voor u gebeden zodat, als we vallen, wij hersteld zullen worden; als we in de laagte gebracht zijn, wij niet verstoten zullen worden; als wij vallen, ons geloof toch niet zal ophouden. Maar Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude.

Eén ding is heel duidelijk in Gods Woord. Als het vallen van de heiligen heel opvallend is, evenzo opvallend is ook hun berouw. Petrus verloochende Zijn Heere en Meester met zweren en vloeken en toen kraaide de haan. Niet het kraaien van de haan brak het hart van Petrus. U weet wat het was. En de Heere Zich omkerende, zag Petrus aan. En dit is het punt: wij hebben evenveel reden om beschaamd te zijn over onszelf als Petrus had – over onze zonde, of onze arme, stamelende belijdenis – evenveel om beschaamd over te zijn als Petrus had; we behoorden in het stof te zijn aan de voeten van Jezus. Maar het zijn deze harde, ongevoelige, onboetvaardige harten die de moeilijkheid zijn.

Maar er is iets dat het zal doen: als de Heere ons aanziet. O, dat verbrak het hart van Petrus, het deed hem versmelten. Hij zag de gezegende Verlosser op weg naar Calvarië, de Man van smarten, en wat was er in die blik? Wie kan recht uitdrukken wat er in die blik was toen de Heere Petrus aanzag? Het doorpriemde hem geheel en al. Het was een blik van veroordeling; het veroordeelde hem. Het was een blik van genade; het vergaf hem. Het was een blik van liefde; het deed hem versmelten. Het was een almachtige blik; het bracht hem in waar berouw. Welnu, dit is het ene ding, dat we nodig hebben: we hebben nodig dat de Heere ons aanziet. Onze dichter zingt van tweeërlei blik. Soms zijn ze beide tezamen.

Zeker, nooit tot mijn laatste ademtocht
Kan ik die blik vergeten;
Het scheen mij te beschuldigen van Zijn dood,
Hoewel Hij geen woord sprak.

Mijn geweten voelde en eigende de schuld,
En stortte mij in wanhoop;
Ik zag mijn zonden die Zijn bloed deden storten,
En hielpen om Hem daar te nagelen.

Nu, dat is de eerste blik, en wat aangaande die andere?

Hij gaf een tweede blik, welke zei,
Vrijelijk vergeef Ik alles;
Dit bloed is voor uw rantsoen betaald;
Ik stierf opdat gij moogt leven.

[1] De doop door onderdompeling na voorafgaand verslag aan de (gedoopte) leden van de gemeente en hun toestemming. Hieraan gaat dikwijls veel strijd vooraf.

Uit: Saturday Evening Meditations, B.A. Ramsbottom.