Psalm 62

Schriftgedeelte: Psalm 62.
Dit is een mooie, kleine Psalm en een belangrijk woord is dit woord immers dat steeds weer opnieuw naar voren komt. In feite betekent het eerste woord (in vers 2), waarlijk[1], volgens degenen die het oorspronkelijke Grieks kennen, ook immers.

Dus vinden we hier het punt van wezenlijk belang: Immers is Hij mijn Rotssteen en mijn Heil. Doch gij, o mijn ziel, zwijg Gode. De Heere Jezus Zelf, en Hij alleen, is de Rotssteen, het Fundament waarop wij bouwen. Hij is de Bron van al onze behoeften en wanneer we tot deze gebedssamenkomst komen, is Hij de enige Grond van onze toegang tot God in het gebed, onze enige Pleitgrond, de enige weg waarin we verwachten verhoord te zullen worden. Dit belangrijke woord immers is van wezenlijk belang.

Als we vervolgens de Psalm doorgaan, vinden we dit stil zijn tot God. Immers is mijn ziel stil tot God; van Hem is mijn heil. Doch gij, o mijn ziel, zwijg Gode[2] ; want van Hem is mijn verwachting. En geliefde vrienden, ik ben er zeker van dat ik u vanavond niet uit hoef te leggen dat er een heel groot verschil is tussen wachten op de Heere en alleen maar af te wachten. Ik bedoel dat alleen maar afwachten een vleselijke en luie geest kan betekenen. Maar te wachten op de Heere is een genadevolle oefening. Om een eenvoudig voorbeeld te noemen, een wachter op een toren is heel stil, maar toch alert, hij is constant in een stille, actieve houding. Dus een wachten op de Heere is een activiteit, niet vleselijk maar genadevol.

Immers is mijn ziel stil tot God; van Hem is mijn heil. Immers is mijn ziel stil tot God. Moge dat woord voor sommigen onder u zijn deze avond, in uw onderscheiden lasten, problemen overwegingen en zorgen. Wat doet u? Waar gaat u naartoe? Waar wendt u zich heen? Wat denkt u? Doch gij, o mijn ziel, zwijg Gode; want van Hem is mijn verwachting.

En dan helemaal aan het einde van deze Psalm: God heeft éénmaal[3] gesproken, ik heb dit tweemaal gehoord: dat de sterkte Godes is. Ik weet niet of ik ooit hierover tegen u gesproken heb, maar jarenlang is dit een heel bijzonder woord voor mij geweest. De weg waarin dit éénmaal, ja tweemaal: dat de sterkte Godes is, mij zo krachtig bekend gemaakt werd, was op deze wijze. U bevindt zich in een moeilijkheid, in een probleem, in een zorg en de Heere in Zijn Goddelijke, almachtige kracht verschijnt aan u en Hij hoort en verhoort uw gebeden. Nu, dat is éénmaal. Maar met dat éénmaal houdt het niet op. Er is een tweemaal. Als u in die tweede beproeving komt, die tweede zorg, die precies hetzelfde kan zijn als de vorige. Het kan zijn dat u weet dat u het geheel en alleen over uzelf gebracht hebt. Maar dit zult u ondervinden: u zult niet alleen de kracht van de Heere die ene maal ondervinden, daar hield het niet mee op. Het was toen niet uitgeput. Die tweede keer. Sommigen onder u kunnen voor de tweede keer in nood zijn. Wel, God heeft éénmaal gesproken, ik heb dit tweemaal gehoord: dat de sterkte Godes is. Zeer dierbaar voegt Hij er dit aan toe, en wat een bemoediging: En de goedertierenheid, o Heere, is Uwe.

[1] In de Engelse vertaling staat in het begin van vers 2 een ander woord, namelijk truly (waarlijk). In de Staten-vertaling is dit verschil er niet, maar staat er immers wat in deze Psalm in het Engels steeds wordt weergegeven door only (alleen).
[2] De Engelse vertaling heeft hier waiting on the Lord (wachten op de Heere).
[3] De Engelse vertaling heeft in plaats van God heeft één ding gesproken: God heeft eenmaal gesproken, zie kanttekening 27.

* * *

Deze meditatie werd gehouden in de Bethelkerk, Luton, door dhr. B.A. Ramsbottom, op donderdag 5 mei 2016.

Meditatie als bestand downloaden